Vergroten absorptie Watergraafsmeer

Voor de Watergraafsmeer, als laagste polderpunt in Amsterdam, dient de balans in 'absorberend grondoppervlakte' en waterhuishouding meer centraal te worden gesteld. Er zou een plan voor de Watergraafsmeer kunnen komen om:
-Onnodige en onbenutte bestrating terug te brengen naar natuurlijke staat, zoals groen en gras.
-Strenger toe te zien op het omzetten van groen naar bestrate omgeving.
-Duidelijk aansluiten van het overgebleven raster/waterstructuur van de Watergraafsmeer bij de planologische groenomgeving.

Maatregelen voor materiaalgebruik kunnen zijn:
-Verbannen van de gesloten betontegel voor voet en fietspaden. Vervangen door halfopen en doorlatende vervangende materialen.
-Verbannen van gebruik van asfalt daar waar geen zwaar verkeer rijdt. Gebruik van open klinkers.
-Paden worden alleen paden waar ze gebruikt worden. Halfopen materialen gaan ongebruikte en onnodige bestrating ‘verraden’. Zodat de bestrating eventueel in zijn geheel kan worden herzien naar optimaal gebruik vs. waterabsorptie.

De Watergraafsmeer is van oudsher een polder, en waterhuishouding is van belang.

Door de verdichting van de bebouwing en de bestrating speelt oppervlakte in de wijk een minder grote rol in het absoptievermogen van regenwater.

Deze ontwikkelingen zijn een gevolg van de druk op de omgeving als woon en werkgebied. Maar wordt de bestrating ook herzien in het kader van natuurlijke waterhuishouding en het vergroten van de absorptie van regenwater?

Bestratingen in de wijk zijn grotendeels opgebouwd uit een klassiek jaren 50-70-concept: gesloten bestrating van asfalt, gemixt met betontegels, waarbij gebruik en parkeren van auto’s centraler stond.

Dit zijn echter niet alleen concepten uit het verleden. Ook in de huidige tijd lijkt (onnodige ontwerptechnische?) bestrating toe. Voorbeeld: 100% bestrating van de grasweiden op het Julianaplein. Aanleg van de nieuwe tramlus voor het station met zeer groot oppervlakte aan gesloten bestratingsplein afgewisseld met relatief kleine groenbakken.

De toenemende druk voor woon- en werkverkeer is constant. Er lijkt echter nauwelijks herziening van deze bestratingsplannen naar een vermindering daar waar de bestrating onnodig en onbenut is. Voor de Watergraafsmeer, als laagste polderpunt in Amsterdam, dient de balans in 'absorberend grondoppervlakte' en waterhuishouding meer centraal te worden gesteld.

Er zou een plan voor de Watergraafsmeer kunnen komen om:

- Onnodige en onbenutte bestrating terug te brengen naar natuurlijke staat, zoals groen en gras;

- Strenger toe te zien op het omzetten van groen naar bestrate omgeving

- Duidelijk aansluiten van het overgebleven raster/waterstructuur van de Watergraafsmeer bij de planologische groenomgeving.

Als voorbeelden van extreem of onnodig bestrate omgevingen gelden:

- De Maliebaan on het voormalig Julianapark en de verbindingsweg Maliebaan-Overzichtsweg. Deze ruimtes lijken aangelegd voor intensief verkeersgebruik, terwijl het niet meer dan doodlopende wijkroutes zijn.

- Het onnodig aanleggen van 'aparte tweerichtingsbestrating- of zeer brede bestrating voor voetgangers en fietser langs parken en groenzones. Voorbeelden: de dubbele voet/fietspaden en parkeerstroken langs het park Frankendael, het pad over de dijk langs de Weespertrekvaart, de driedubbel uitgevoerde voetpaden langs de Fahrenheitsingel.

- Onnodige (?) recente verdubbeling van de tweezijdig/tweerichtingsfietspaden bij de Overzichtsweg ter hoogte van Julianapark.

Deze onnodige bestrating zou kunnen worden herzien naar groen, gras, of halfopen bestrating die vergroening toestaat.

Materiaalgebruik:

Door het gebruik van andere materialen voor bestrating is het absorptievermogen van de Watergraafsmeer-bodem te vergroten. Tekenend is dat momenteel met hevige regelval het regenwater vermengd met smerig rioolwater wordt weggevloeid in het open water (ter hoogte van aansluiting Fizeaustraat/Overzichtsweg).

Maatregelen voor materiaalgebruik kunnen zijn:

- Verbannen van de gesloten betontegel voor voet en fietspaden. Vervangen door halfopen en doorlatende vervangende materialen

- Verbannen van gebruik van asfalt daar waar geen zwaar verkeer rijdt. Gebruik van open klinkers.

- Paden worden alleen paden waar ze gebruikt worden. Halfopen materialen gaan ongebruikte en onnodige bestrating ‘verraden’. Zodat de bestrating evt in zijn geheel kan worden herzien naar optimaal gebruik vs waterabsorptie.

Onderhoud door zware schrobmachines kan worden vervangen door meer gebruik van beheer met bosmaaiers. Er zal; meer natuurlijke, organisch ogende omgeving en natuurlijke en groenere beleving ontstaan die meer past bij moderne stadsplanologie. Tevens: vermindering afvoer regenwater bij hevige regenval.

Het gebruik van innovatieve, halfopen bestrating materialen zou tevens tot een verbetering kunnen leiden van de beleving van de stad. In plaats van een verkeersinfrastructuur, zou er ruimte zijn voor groenere paden en natuurlijke routes.

Voorbeeld van een dergelijke omslag is de herinrichting van het straatgebruik vóór de Amsterdamse hortus, waar een herziening en versimpeling van de straatinrichting heeft geleid tot een aantrekkelijke omgeving – in aansluiting met het nabijgelegen park.

 Indiener: Casper Hoppe